غزلی که درگذشته ای دور از سر ِبی عاری گفته و امروز ازسر بیکاری
و خالی نبودن عریضه مقابل دیدگانتان قرار میگیرد؛!!
تقدیم به دوستداران شعر وادب این مرز وبوم..
...................................................................
بــاد صـبـا آمـد و گـفـت : دلـبر فرستاده مرا
گفته بپـُرسم در دلت آیاکه جایی هست مرا
.........
گفتم صـبـاخوش آمدی کز کوی دلدار آمدی
امـا بگو از آن نشان،آیـا نشانی هست مرا؟
.........
دیـوانهء رویش شدم؛دلـداده کـویش شـدم
زنجیر بـر پـایم ببـین؛ آیـا رهایی هست مرا؟
..........
از نـاوک چشمان او تیـری رهـا شد بـر دلـم
رنگ رُخم بین ای طبیب؛آیاامیدی هست مرا
..........
گرچه هراسان گشته ام؛افتان وخیزان گشته ام
ای دوست همراه توأم؛تـانیمه جـانی هست مـرا
...........
انـدر جـدال عقل و دل؛ پـایـم فـرو مــانـده بـه گِـل
تسلیم قسمت گشته ام؛گویی قضایی هست مرا
...........
ایـن کـشتی بشکستـه را مـن نـاخـدا بـودم؛ ولی
سُـکــّان رهـا کردم رهـا؛زیـرا خـدایی هست مـرا
.......................................................................
اگه از لحاظ فلسفه س اسلامی بخوای سکان رها کردن زشته!چون نفی اختیاره! اینکه ما اختیار داشته باشیم خواست خداست و ... ×ـ×
اما شعر قشنگ و بیت اخر فوق العاده ای بود!
سلام: این هم یک نظره والبته قابل احترام..
ولی من ازمنطق وفلسفه چیزی سردرنمی آورم!!!و تاحدودی که مطالعه کردم خیلی ها تو این وادی درحیرتند!!!
ممنون: یـــا عـــلـــی مــــــــدد
باسلام خدمت شما بزرگوار....باتشکر از حضورتون در الست...
خیلی خوشحال شدم...
وبللاگ زیباو پر محتوایی دارید...با اجازه شما رو لینک کردم.
در مورد رباعی پرسیده بودید ... من این شعر رو خیلی وقت پیش از یه مداح شنیدم... که متاسفانه اسمشون یادم نیست ولی فکر کنم...حاج سعید حدادیان بود...نمیدونم شعر از کیه... جمعه ورد زبونم شده بود ... تو وبلاگم نوشتمش...
یه خط پایین درد دلم خودمه که متاسفانه نتونستم ادامشو بنویسم...
متن کامل شعر رو براتون مینویسم....
فعلا یاعلی
تمام عمر خود در جستجویم
که شاید یک نشانی از تو جویم
بگیرم دربغل زانوی غصه
زبان حال قلبم را بگویم
الا خیمه نشینم
عزیز مه جبینم
ترحم کن به چشمم
تو را یک دم ببینم
که هر شب باغم تو هم نشینم
دوباره جمعه و چشم انتظارم
دوباره جمعه و دل بیقرارم
مدینه کربلا هرجه که باشی
منم باتو هوای گریه دارم
بگو ای آسمانی که تو بهتر بدانی
چه شد در بین کوچه که شد یاس ارغوانی
بخوان روضه از آن قد کمانی
غروب و کوچه ی تنگ مدینه.....
ای وای.....
غروب و خاک خون رنگین مدینه
دل آیینه ی عشق علی را شکسته دست سنگ مدینه
چه دستی دست بی درد
چه دردستی دست نمرد
به دور از چشم بابا دلم را غرق خون کرد.........
یه روایت داریم از علامه امینی(ره) که بی بی فاطمه زهرا وقتی پشت در افتادن اولین نالهخ ای که زدن نه پدرشونو صدا زدن نه مولا(ع) نه امام حسن و امام حسین(علیهم السلام ) رو صدا زد مهدی جانم.....
ای وااااااااااای....
التماس دعا
آورم هدیه به نزد تو دل سوخته را
رد مکن هدیه این عاشق دلسوخته را
هدیه ی سوختگان غیر دل سوخته نیست
از من سوخته بپذیر دل سوخته را
اشک و آهی که مرا هست نثار تو کنم
دَهم از دست به عشقت همه اندوخته را
هنری جز هنر عشق نیاموخته ام
نکنم فکر هنر های نیاموخته را
صبر هر دم به تنم پیرهنی میدوزد
من چو گل چاک زنم پیرهن دوخته را
باسلام خدمت شما بزرگوار....
به روزم و منتظر حضور سبزتون....
یا علی
سلام عمو جون
واقعا زیبا بود عمو خیلی لذت بردم از خوندنش
کاش بازم بنویسی عمو سروده های زیبات را منتظرم عمو