پیشکش به مولای منتظران...

باخود عهدکرده بودم اگرنه تمام ایام لااقل جمعه های وبلاگم متعلق به امام زمان باشد.از آنجا که جمعه این هفته بنا به عللی تهران نبودم غزل زیر را با تأخیر یکی دو روزه تقدیم میکنم به: 

ساحت بقیةالله الاعظم مهدی صاحب زمان (عج)... 

دوش در سر هـوسم ساغر و پیمـانه بود

هر چه گشتم اثـر از ساقی میخـانه نبود 

  ...............                      

مثل مرغ بال و پر بسته هراسان ز قفس

یاچو کشتی که ز امواج ستم خسته بود 

      ...............                      

مـی زدم مـن در هـرخــانـه و میخــانـه را

تـا بـجـویـم اثــر از او کـه عـقـلـم بـــُربــود 

 ...............                     

یارب این درد،چه دردی است بجانم افتاد

کـه جـُز از سوختن هجر رُخش چاره نبود 

          ...............                     

بی خود و غمزده،مدهوش فتادم سر راه

فـارغ از طـعـنـهء اغیار، ز هـر بـود و نبـود 

 ...............                     

 

           ...............                  

خودبگفتم:که دگر ناله وغم بیهوده ست

در زمـیـن هیـچ نشان از رُخ جـانانـه نبود 

...............                   

هـاتـفـی بـانـگ بـرآورد کـه ای منتـظران

ایـن جهان میکده و میکده را صـاحب بود 

 ...............                    

لیک ؛ تـا تشنه نـگـردی و نـخـوانی او را

خـواهش آمـدنش آه،چـه بی حاصل بود 

      ...............                   

سـاقـی امــّـا؛نگـران،منتظر آدیـنه ست

جـُز دعای فرجش پیش خدا نــُـدبه نبود 

      ..............                   

ساقیا لـطف خود از قـاصـدک کم مـَـنما

تاکه او جان دهدت،جانی که ناقابل بود 

          ................                

الـلهـم عـجـل لــولـیـک الــفــرج

یـــــا عـــلـــی مـــدد