غزلی که درگذشته ای دور از سر ِبی عاری گفته و امروز ازسر بیکاری
و خالی نبودن عریضه مقابل دیدگانتان قرار میگیرد؛!!
تقدیم به دوستداران شعر وادب این مرز وبوم..
...................................................................
بــاد صـبـا آمـد و گـفـت : دلـبر فرستاده مرا
گفته بپـُرسم در دلت آیاکه جایی هست مرا
.........
گفتم صـبـاخوش آمدی کز کوی دلدار آمدی
امـا بگو از آن نشان،آیـا نشانی هست مرا؟
.........
دیـوانهء رویش شدم؛دلـداده کـویش شـدم
زنجیر بـر پـایم ببـین؛ آیـا رهایی هست مرا؟
..........
از نـاوک چشمان او تیـری رهـا شد بـر دلـم
رنگ رُخم بین ای طبیب؛آیاامیدی هست مرا
..........
گرچه هراسان گشته ام؛افتان وخیزان گشته ام
ای دوست همراه توأم؛تـانیمه جـانی هست مـرا
...........
انـدر جـدال عقل و دل؛ پـایـم فـرو مــانـده بـه گِـل
تسلیم قسمت گشته ام؛گویی قضایی هست مرا
...........
ایـن کـشتی بشکستـه را مـن نـاخـدا بـودم؛ ولی
سُـکــّان رهـا کردم رهـا؛زیـرا خـدایی هست مـرا
.......................................................................